Okres zagospodarowania terenów górskich na Śląsku rozpoczął się około połowy XIII wieku. Prawdopodobnie w 2 połowie XIII wieku powstał obiekt obronny w Zagórzu Śl. Pierwsza wzmianka o nim występuje pod datą 1315. Właściwy jednak rozwój tej warowni przypada na rządy piastów śląskich z linii świdnickiej. Ten położony na granicy Gór Sowich zamek zarządzany przez burggrabiów, funkcjonował również jako rezydencja Bolka II Małego (1310/12 - 1368). Książę bywał tutaj na początku lat 40. XIV wieku. Zamek odnotowano także w dokumentach międzypaństwowych w 1353 i 1364 r. jako jedna ze znaczniejszych twierdz księstwa świdnicko jaworskiego. Strzegł on traktu, który ciągnął się doliną rzeki Bystrzycy i wchodził na teren czeski w pobliżu Polskiej Bramy w Górach Suchych (Przełęcz pod Czarnochem). Na pewno z inicjatyw księcia Bolka II Małego w 2. ćwierci XIV w. powstała murowana z kamienia łamanego budowla zamku górnego z czworobocznym bergfriedem (wieża ostatecznej obrony) i zabudowa mieszkalna wzdłuż muru. Prawdopodobnie też do murowanego centrum warowni przylegało podzamcze spełniające funkcje gospodarcze. Były one ufortyfikowane systemem wałów i fos, które stopniowo zastąpiono murem obwodowym obronnym. Po śmierci książąt świdnicko jaworskich zamek wielokrotnie zmieniał właścicieli. Grodno od 1465 roku stanowiło lenny majątek zastawny (Pfandherrschaft). I tak w roku 1545 cesarz Maksymilian II pozbawił wdowę Euphemię von Hochberg z Książa praw własności i nakazał jej odsprzedać posiadłość staroście świdnickiemu Matthiesowi von Logau. Prawie czterdzieści lat później urząd cesarski podjął z kolei próbę usunięcia Logauów To właśnie starosta świdnicki dokonał w latach 1545 - 1583 przebudowy i rozbudowy zamku. Do gotyckiej części warowni - ufortyfikowanej na nowo wedle wzorów renesansowych - dodano rozległe przedbramie z okazałą bramą. Budynki mieszkalne połączono w jedną wydłużoną bryłę, którą nadbudowano i ozdobiono attyką. Dawna gotycka wieża zamkowa została podwyższona i nakryta renesansowym hełmem. Dziedziniec gospodarczy czyli podzamcze otoczono murem i bastejami. Najbardziej istotną, nową zarazem, częścią całego założenia stał się tzw. drugi dziedziniec położony po północnej stronie zamku, wydłużony następnie w kierunku północno wschodnim. (na podstawie: "Warownie górskie" Artur Boguszewicz, "Majątki i rezydencja szlacheckie" Artur Kwaśniewski)