Fort piechoty z 1910 roku. Schron głowny wybudowany w latach 1890-91. Mniejsze schrony wartownie i betonowa linia okopów wybudowana w roku 1910. W czasie przygotowań do obrony miasta w 1945 r. rozbudowano system obrony zaminowując przedpole, ustawiono zasieki z drutu kolczastego, potykacze itp.
--- Decyzja o rozpoczęciu we Wrocławiu budowy twierdzy pierścieniowej zapadła dnia 9 maja 1889 roku na skutek rozbudowy systemu bezpieczeństwa państwa niemieckiego po wstąpieniu na tron Wilhelma II. ...
Fort piechoty z 1910 roku. Schron głowny wybudowany w latach 1890-91. Mniejsze schrony wartownie i betonowa linia okopów wybudowana w roku 1910. W czasie przygotowań do obrony miasta w 1945 r. rozbudowano system obrony zaminowując przedpole, ustawiono zasieki z drutu kolczastego, potykacze itp.
Pokaż więcej
Pokaż mniej
--- Decyzja o rozpoczęciu we Wrocławiu budowy twierdzy pierścieniowej zapadła dnia 9 maja 1889 roku na skutek rozbudowy systemu bezpieczeństwa państwa niemieckiego po wstąpieniu na tron Wilhelma II. Dnia 1 czerwca 1889 roku przybył do Wrocławia szef sztabu generalnego armii pruskiej, aby dokonać na miejscu przeglądu terenowego planowanej rubieży obronnej twierdzy. Dnia 24 kwietnia 1890 roku przystąpiono do budowy w wytypowanych miejscach schronów piechoty. W pierwszym etapie budowy trwającym w latach 1890 – 1892 wzniesiono szereg typizowanych schronów piechoty na prawym, północnym brzegu Odry. Jednym z wybudowanych wówczas obiektów, jest Fort Piechoty nr 4. Planem który zrealizowano w pierwszym etapie budowy wrocławskiej twierdzy było zabezpieczenie miasta od możliwości nagłego ataku od strony północnej. Rubież obronna twierdzy, oparta na budowlach fortyfikacji stałej, w północnym sektorze miała umożliwiać powstrzymywanie marszu wroga poprzez wzbronienie przeprawy przez Widawę i nieistniejący obecnie ciek wodny nazywany Czarną Wodą. Zadaniem załogi Schronu Piechoty nr 4 było zapewnienie panowania ogniowego nad przeprawami na Widawie, przede wszystkim jednak, uchwycenie dla obrony niewielkiej wyniosłości terenu leżącej nad nurtem rzeki. W latach 1905 – 1906 na skutek połączenia pruskiego systemu kolejowego z carskim w Sulimierzycach i Starych Herbach rola wznoszonej Twierdzy Wrocław poważnie wzrosła. Do tego momentu, w pobliżu Wrocławia nie znajdowało się żadne bezpośrednie połączenie z kolejami rosyjskimi – najbliższe znajdowały się pod Toruniem i w rejonie Katowic. Pruskie władze dostrzegając możliwośc wykorzystania przez wroga infrastruktury kolejowej do szybkiego przemieszczania wojsk, podjęły decyzję o rozbudowie Twierdzy, która trwała niemal do wybuchu pierwszej wojny światowej. Jednym z głównych efektów trwającej rozbudowy było pojawienie się dzieł piechoty. Pierwsze obiekty tego typu we Wrocławiu rozpoczęto wznosić już w roku 1906. Schron Piechoty nr 4, został rozbudowany do formy dzieła piechoty w roku 1910. Dnia 14 czerwca 1910 roku cesarz Wilhelm II, rozkazał ogłosić powstanie Twierdzy Wrocław W ramach przygotowania do walki, Fort Piechoty nr 4 Lisia Góra został przydzielony do sektora obrony I, podsektor Ib. Odcinek ten obsadzony został przez piechotę z 57. Pułku Piechoty Landwehry. Do I sektora obrony Twierdzy Wrocław należało najważniejsze zadanie całego zespołu warownego – odparcie ataku prowadzonego wzdłuż linii kolejowej łączącej Wrocław z Oleśnicą W roku 1915 zagrożenie rosyjskim natarciem zostało odsunięte od Wrocławia. W 1917 zagrożenie to znikło całkowicie, toteż rozpoczęto demobilizowanie twierdzy, i przywracanie krajobrazu do pierwotnego stanu. W 1918 roku pierwsza wojna światowa zakończyła się porażką Niemiec i państw centralnych. W Niemczech wybuchła rewolucja. We Wrocławiu, zrewoltowani mieszkańcy i zbuntowani żołnierze wdarli się do wnętrz schronów i fortów demontując bądź uszkadzając urządzenia łączności. Po pierwszej wojnie światowej forty i schrony Twierdzy Wrocław wykorzystywane były jako magazyny wojskowe. Nie podjęto właściwie żadnych działań zmierzających do wzmocnienia ich właściwości obronnych. W sierpniu 1938 roku Hitler rozkazał rozwiązać struktury organizacyjne, oraz opuścić umocnienia Twierdzy Wrocław. Nowy etap w dziejach Fortu na Lisiej Górze rozpoczął się jesienią roku 1944, gdy po porażce Hitlera na froncie wschodnim, Sowieci śmiało kroczyli w kierunku granic Rzeszy. Wówczas w sztabie hitlerowskim zapadła decyzja o ponownym ogłoszeniu Wrocławia twierdzą. Już w grudniu 1944 roku w kazamatach Fortu Piechoty nr 4 znów pojawili się żołnierze, a dzieło zostało pospiesznie przygotowane do obrony. Sowieci nie próbowali atakować fortu chronionego silną przeszkodą wodną. Załoga Fortu Piechota nr 4, nie miała okazji nawiązać kontaktu bojowego z nieprzyjacielem. Obiekt ten dostał się w ręce sowietów dopiero 6 maja 1945 roku w dniu kapitulacji garnizonu Wrocławia. Dawny Fort Piechoty nr 4, po opuszczeniu przez wojska sowieckie na początku lat 50' przekazany został po wstępnym rozpoznaniu saperskim stronie polskiej. W 1953 roku wykonano inwentaryzację budowlaną obiektu, który przekazany został Komendzie Wojewódzkie Terenowej Obrony Przeciwlotniczej. W nieznanym niestety momencie, dokonano daleko idącej przebudowy obiektów wchodzących w skład Fortu Piechoty nr 4 na stanowisko kierowania, najprawdopodobniej przeznaczone do pełnienia funkcji zapasowego stanowiska kierowania KW TOPL. W dniu 15 maja 1987 roku, Fort Piechoty nr 4 znalazł się we władaniu miasta Wrocławia. Od tego dnia rozpoczyna się w dziejach fortu okres dewastacji i zapomnienia. Od jesieni 2021 roku opiekę nad Fortem Piechoty nr 4 sprawuje Fundacja Vestigium. Od marca 2022 roku obiekt jest ogrodzony i prowadzone jest porządkowanie terenu fortu, być może z zamysłem jego udostępnienia. (uzup. moose) |
|||||||||||||||||||||||||||
|
||